Vidvineto: Malsamoj inter versioj

La vedovanza

Jeri Lei me mannò da la sartora,
la scucchiona, la vedova de Muccio
che un par de mesi fa jje morze fora
d’un carcio che jje diede un cavalluccio.

Va’ cche ttu nun ciazzecchi? E ssissignora
sta matta e nun z’è mmesso lo scoruccio?
Nun ze tiè accanto llì ddove lavora
er grugno de lo sposo in d’uno stuccio?

Lei piagne sempre sto marito santo.
O mmagna, o ddorme, o ffa la bbirba, o ccusce,
o entra, o esce, tiè in zaccoccia er pianto.

Ma ttutt’oro nun è cquer c’arilusce,
perch’io travedde in d’una stanzia accanto
un letto granne co ddu’ bbelle bbusce.

1832 01 27

Vidvineco (1)

Al tajlorin' hieraŭ ŝi min sendis,
al vidvineto de unu monato,
de kiam edzo mortis for, ĉar fendis
lian kapon ĉevala hufo-bato.

Ĉu volas veti vi? Ĉu ŝi ne plendis
kvazaŭ freneze en funebra stato?
Ĉu apud ŝi en laborej' ne pendis,
en portreto, vizaĝo de l'amato?

Ĉiam la sanktan edzon ŝi prilarmas:
dum manĝo, dum ripoz', dum ŝi babilas;
hejme, malhejme ŝia ploro svarmas.

Sed or' ne estas ĉio, kio brilas!
Rigard' al dormo-ĉambro min alarmas:
du netajn kavojn ĝia lit' profilas.

1832 01 27