Ekzerco 2.5.1 pri la pluralo: Malsamoj inter versioj

El La bona lingvo
Iri al: navigado, serĉi
(Nova paĝo kun '* reiru al la ĉapitro 2-a <hr> <br> En ĉi tiu poemo mi forigis ĉiujn finaĵojn en substantivoj kaj adjektivoj. Provu rekonstrui la originalan tekston aldonante la ununomb...')
 
 
Linio 12: Linio 12:
  
  
'''La voj-'''
+
Ĉu '''La vojo''' aŭ '''La vojoj'''?
  
 
Tra dens- mallum- briletas la cel-<br>
 
Tra dens- mallum- briletas la cel-<br>

Nuna versio ekde 22:55, 16 Jan. 2021



En ĉi tiu poemo mi forigis ĉiujn finaĵojn en substantivoj kaj adjektivoj. Provu rekonstrui la originalan tekston aldonante la ununombraj o kaj a aŭ la pluralajn/plunombrajn oj kaj aj.

Vi rajtas trompi la instruiston kaj rigardi la solvon en https://eo.wikipedia.org/wiki/La_vojo_(poemo).

Poste provu produkti version en kiu, ĉiuj substantivoj kaj adjektivoj estas pluralaj. En multaj lokoj ankaŭ tio funkcios. Disktutu tion kun via instruisto.



Ĉu La vojoLa vojoj?

Tra dens- mallum- briletas la cel-
al kiu kuraĝe ni iras.
Simile al stel- en nokt- ĉiel-,
al ni la direkt-n ĝi diras.
Kaj nin ne timigas la nokt- fantom-,
nek bat- de l' sort-, nek mok- de l' hom-,
ĉar klar- kaj rekt- kaj tre difinit-
ĝi estas, la voj' elektit-.

Nur rekte, kuraĝe kaj ne flankiĝante,
ni iru la voj-n celit-n!
Eĉ gut- malgrand-, konstante frapante,
traboras la mont-n granit-n.
L' esper-, l'obstin- kaj la pacienc- –
jen estas la sign-, per kies potenc-
ni paŝ- post paŝ-, post long- labor-,
atingos la cel-n en glor-.

Ni semas kaj semas, neniam laciĝas,
pri l' temp- estont- pensante.
Cent sem- perdiĝas, mil sem- perdiĝas, –
ni semas kaj semas konstante.
"Ho, ĉesu!" mokante la hom- admonas, –
"Ne ĉesu, ne ĉesu!" en kor' al ni sonas:
"Obstine antaŭen! La nep- vin benos,
se vi pacience eltenos".

Se longa sekeco aŭ vent- subit-
velkant-n foli-n deŝiras,
ni dankas la vent-n, kaj, repurigit-,
ni fort-n pli freŝ-n akiras.
Ne mortos jam ni- braveg- anar-,
ĝin jam ne timigos la vent-o, nek star-,
obstine ĝi paŝas, provit-, hardit-,
al cel' unufoje signit-!

Nur rekte, kuraĝe kaj ne flankiĝante
ni iru la voj-n celit-n!
Eĉ gut- malgrand-, konstante frapante,
traboras la mont-n granit-n.
L' esper-, l'obstin- kaj la pacienc- –
jen estas la sign-, per kies potenc-
ni paŝ- post paŝ-, post long- labor-,
atingos la cel-n en glor-.