Ekzerco 2.5.1 pri la pluralo
- reiru al la ĉapitro 2-a
En ĉi tiu poemo mi forigis ĉiujn finaĵojn en substantivoj kaj adjektivoj. Provu rekonstrui la originalan tekston aldonante la ununombraj o kaj a aŭ la pluralajn/plunombrajn oj kaj aj.
Vi rajtas trompi la instruiston kaj rigardi la solvon en https://eo.wikipedia.org/wiki/La_vojo_(poemo).
Poste provu produkti version en kiu, ĉiuj substantivoj kaj adjektivoj estas pluralaj. En multaj lokoj ankaŭ tio funkcios. Disktutu tion kun via instruisto.
Ĉu La vojo aŭ La vojoj?
Tra dens- mallum- briletas la cel-
al kiu kuraĝe ni iras.
Simile al stel- en nokt- ĉiel-,
al ni la direkt-n ĝi diras.
Kaj nin ne timigas la nokt- fantom-,
nek bat- de l' sort-, nek mok- de l' hom-,
ĉar klar- kaj rekt- kaj tre difinit-
ĝi estas, la voj' elektit-.
Nur rekte, kuraĝe kaj ne flankiĝante,
ni iru la voj-n celit-n!
Eĉ gut- malgrand-, konstante frapante,
traboras la mont-n granit-n.
L' esper-, l'obstin- kaj la pacienc- –
jen estas la sign-, per kies potenc-
ni paŝ- post paŝ-, post long- labor-,
atingos la cel-n en glor-.
Ni semas kaj semas, neniam laciĝas,
pri l' temp- estont- pensante.
Cent sem- perdiĝas, mil sem- perdiĝas, –
ni semas kaj semas konstante.
"Ho, ĉesu!" mokante la hom- admonas, –
"Ne ĉesu, ne ĉesu!" en kor' al ni sonas:
"Obstine antaŭen! La nep- vin benos,
se vi pacience eltenos".
Se longa sekeco aŭ vent- subit-
velkant-n foli-n deŝiras,
ni dankas la vent-n, kaj, repurigit-,
ni fort-n pli freŝ-n akiras.
Ne mortos jam ni- braveg- anar-,
ĝin jam ne timigos la vent-o, nek star-,
obstine ĝi paŝas, provit-, hardit-,
al cel' unufoje signit-!
Nur rekte, kuraĝe kaj ne flankiĝante
ni iru la voj-n celit-n!
Eĉ gut- malgrand-, konstante frapante,
traboras la mont-n granit-n.
L' esper-, l'obstin- kaj la pacienc- –
jen estas la sign-, per kies potenc-
ni paŝ- post paŝ-, post long- labor-,
atingos la cel-n en glor-.