|
La bbellezza
Che ggran dono de Ddio ch’è la bbellezza!
Sopra de li quadrini hai da tenella:
pe vvia che la ricchezza nun dà cquella,
e cco cquella s’acquista la ricchezza.
Una cchiesa, una vacca, una zitella,
si è bbrutta nun ze guarda e sse disprezza:
e Ddio stesso, ch’è un pozzo de saviezza,
la madre che ppijjò la vorze bbella.
La bbellezza nun trova porte chiuse:
tutti je fanno l’occhi dorci; e ttutti
vedeno er torto in lei doppo le scuse.
Guardàmo li gattini, amico caro.
Li ppiú bbelli s’alleveno: e li bbrutti?
E li poveri bbrutti ar monnezzaro.
1834 10 20
|
Beleco
Estas beleco donacego dia!
Ĝin oni devas taksi pli ol monon:
ĉar riĉeco ne donas tiun bonon,
dum akiras riĉecon bel' gracia.
Malŝatas templon ni, bovon, personon,
kiam malbelaj, sen rigardo plia:
kaj Dio mem, saĝulo ĉionscia,
elektis panjon belan, la Madonon.
Neniu al beleco fermas pordon;
ĉiuj al ŝi alvens dolĉokule;
ĝi havas, eĉ malprave, rajtoforton.
Rigardu la katidojn, mia kara,
la belajn flegas ni, kaj senskrupule,
malbelajn ĵetas ni al rubej' vulgara.
1834 10 20
|
